Humpty Dumpty na murze siadł

Trzeci Maja był piękny dzień. Na początku dnia brałem udział w marszu kibiców Legii na stadion narodowy. Potem z Pszczółką Mają byliśmy na nowym targu na Powiślu. Tam świetna atmosfera. Dobre jedzenie, młode dzieci bawiące się wśród szczekających psów, starsi ludzie kupujący kwiaty, młode pary z kawami rozmawiający z przyjaciółmi. Świeże życie.

Później w tym dniu oglądałem mecz Legii na Pucharze Polskim z kolegą Żółwikiem, jego żoną Gosią i moją kolegą z Stanów Zjednoczonych. Przez kilka tygodni postarałem się załatwić bilety na mecz, ale nie udało mi się. Ewidentnie, mam nadal słaby układ w tym kraju ;) W każdym razie oglądaliśmy mecz w pubie. Legia wygrała i obchodziliśmy przez chwilę na Nowym Świecie a ok 22.00 podjęliśmy decyzję rozejść do domu.  

Chociaż nie wróciłem. Obudziłem się w następnym dniu w szpitalu. Nie wiedziałem co się stało ani nie pamiętałem nić z wczorajszego wieczoru. Pielęgniarka natychmiast poszła do mnie i zapytała, a jak się pan czuje? No OK, odpowiedziałem, ale byłem skonfundowany. Poprosiłem o wodę, ale Pani Pielęgniarka od razu odpowiedziała nie, bo zaraz będę miał operację na głowę. Był pan ranny wczoraj i utracił Pan przytomność, mówiła.

Leżałem  w łóżku, zdezorientowany i nie rozumiałem, co mi się stało. Czułem się OK, po co po prostu tu leżeć jak jestem w porządku? Czas spowolnił się. Leżałem i prawie nic nie myślałem, tylko o moich suchych ustach. Poprosiłem ponownie o wodę a w końcu Pani dała mi 10ml, twierdząc, że zaraz będzie operacja i nic nie mogę pić wody. 

Później lekarzy robili odprawę i młody lekarz spędził kilka minut ze mną, i wytłumaczył mi, że miałem ostrą pękniętą czaszkę i krwiak przy mózgu. To był ten moment, w którym znowu  trochę żałowałem, że nie biegle mówię po polsku, ponieważ nie miałem pojęcia co to znaczy, ale oczywiście, jak zawsze, przytaknęłam głową i powtarzałem ‘uh huh, oki doki’ itd. Typowy Anglik! Wcale nie zrozumiałem, że właściwie to poważna sprawa, która by mógł zmienić moje życie na zawsze. Ale oczywiście, nie chciałem przyznać, że nic nie zrozumiałem.

Lekarzy chcieli czekać tydzień, żeby zobaczyć czy ten krwiak w głowie rozpłynął. Oprócz ciężkiego bólu głowy, powodowany przez ten krwiak na mózgu, nie miałem żadnych problemów fizycznych i byłem w ogóle w dobrym stanie. Niestety na kolejnej tomografii krwiak nie rozpłynął, więc po kilku dniach lekarzy doradzili mi, że operacja by była najlepsze rozwiązanie. Dwanaście dni po wypadku, miałem operację a po kolejnym tygodniu, tomografia pokazała,  że większość krwiak został usunięty. 18 dni spędziłem w sumie, większość tego czasu na oglądanie telewizję i myślenie o życiu swoim.  A teraz siedzę w domu i powoli wracam do zdrowia.

Nie wiem dokładnie co się stało. Nic nie pamiętam i byłem sam. Może ktoś zaatakował mnie, może spadłem. Lekarzy nie wiedzieli i nikomu nic nie powiedziałem, bo utraciłem przytomność. Na pewno ktoś mi pomógł z wezwaniem pogotowia, i przykro mi bardzo, że nie mogę im podziękować za to. 

A kto Humpty Dumpty? To Tutaj. I na szczęście nie byłem tym brytyjskim jajkiem, bo w końcu naprawiali mnie!

Drogi czytelnik, pozwalaj mi pisać o następnych dwudziestu dniach w tym szpitalu. Nie jestem pisarzem polskim, jeszcze nie zostawiłem Brytyjską zastępstwem Joseph’a Conrad’a (chociaż, to kwestia tylko czasu). Używam ten blog jako sposób uczyć się pisać w języku polskim, więc proszę mi wybaczyć, że tu piszę moje wrażenia a nie całą historię tych ciekawych, trudnych, osiemnastu dniach w jakimś odpowiednim autorskim stylu. Chciałbym tak pisać jak pisałbym po angielsku, szczególnie bo robiłem notatki w zeszycie przez cały czas, ale nie potrafię.

Stan Szpitala

Byłem w szpitalu Wojskowy Instytut Medyczny na Pradze. Pamiętam, że leżałem tam w pierwszych godzinach, patrząc na krzyż wiszący na ścianie, myśląc, hmm, nie wiem, że tego widziałbym w brytyjskim szpitalu! Szerzy mówiąc, od lat powtarzałem, że gdybym chorował, leciałbym samolotem natychmiast do Anglii i skorzystałbym usługi Brytyjskiej National Health Service, czyli. służby zdrowia w Wielkiej Brytanii, finansowany ze środków publicznych tak jak NFZ. Ale w tym przypadku nie mogłem nawet wyjść z odziału i na pewno nie mogłem lecieć, więc miałem zrezygnować z tej sprytnej ucieczki do ojczyzny.

Zgodziłem się z ojcem, który leciał natychmiast do Polski, kiedy odpowiedział, że stan szpitalu był podobony do typowych brytyjskich szpitalów. Na pewno budynek, powstał w r. 1962 według Wikipedii, był trochę stary, ale widziałem że po kolei wszystkie oddziale zostały remontowane. A sprzęt diagnostyczny oraz operacyjny był absolutnie świetny. Najlepszy najlepszych.  Ewidentnie nowy i oczywiście ze srodków – poczekaj, oddychaj głęboko przed wymową tego zdania –  Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko. A teraz oddychaj! Według strony szpitalu, Wojskowy Instytut Medyczny jest jednym z polskich liderów w pozyskiwaniu funduszy z Unii Europejskiej. S: 2009 – 22 mln zł, 2010 r. – 21 mln, 2011 – 5 mln, 2012 – 14 mln, a w 2013 – 15 mln.

Więc tak, Polacy, powiem Wam jako obcokrajowiec który pochodzi z bogatszego kraju. W moim małym doświadczeniu wasze szpitale nie są najgorsze. Są lepsze i gorsze w Polsce -  na pewno byłem w jednym najlepszych – ale nie są najgorsze na świecie! Są w rozwoju, ponieważ Polska jest największym beneficjentem ze środków europejskich  - ok. 350 miliardów złotych od 2014 – 2020. Jak wszedłem w sali operacyjnej odpowiedziałem lekarzowi, że nie lubiłem kolor pokoju. Zielony jest mój ulubiony kolor, mówiłem. Nie ma problemu, proszę pana, odpowiedział, zmienimy w ciągu operacji, z małym uśmiechem. Oczywiście byłem trochę bredzący po operacji więc nie zauważyłem, czy zmienili czy nie, ale nie zapomnę jak nowoczesny i znakomity był poziom sprzętu w tej sali, w pokoju tomografii oraz w sali pooperacyjnej. Ok, mój stoliczek obok łóżkiem wyglądał jak z 1962, ale jak czekasz na operację na głowę, to na pewno nie jest twoim pierwszym priorytetem! Ale na pewno byłem przestraszony, jak leżałem tam przed dawaniem anestezję, śpiewałem na głoś starą angielską pieśń ‘He who would valiant be’  a po operacji natychmiast wymagałem 26 ginów z tonikami wraz z cytryną i limoną.

To fajna pieśń brytyjska..

Opozycja około czterdziestej procent (mała przerwa w pisaniu bo miałem szukać odmienia wyraz ‘procent’ na stronie Polskie Radio. Takie jest życie obcokrajowca piszącego po polsku!) Brytyjskich ludzi na Unię Europejską trochę rozumiem, wypłacimy w budżetach, m. in. Sprawami, ale zawsze mi się dziwi, że widzę na fejsie Polskie ludzi narzekających o członkostwie Polski w Unii Europejskiej.  Na przyszłości, jak ktoś narzeka o służbie zdrowy publicznej polskiej, ja to ją zawsze będę ochronił, i ochronić członkostwa Unii. Nie jest przesady, że uratowała moje życie, i za to zawsze będę wdzięczny. Bądźcie dumni, że Polska po tylko dziesięciu latach w Unii tak się poprawiała, na pewno coraz lepiej będzie.

Chociaż nie jestem naiwny. Jak ojciec mojej byłej miała raka kilka lat temu, byłem w szoku jak widziałem go w małym, kiepskim pokoju z pięcioma innymi facetami we Wrocławiu. Porozmawiałem z ‘Panem Wąsem’ z mojego pokoju i mi mówił, że po wypadku w pracy nie mógł iść na pieszo i miał cały czas straszny ból. Ogłosił się w szpitalu i odpowiedzieli, że mogliby zrobić operację na razie w 2017 r.! Widziałem osiemdziesiątego Pana czekającego przez cały dzień, od rana do wieczoru, za możliwość rozmowę z lekarzem. Ale pamiętam, jak mieszkałem w Anglii – bierzcie pod uwagą że budżet brytyjskiej NHS (około 550 miliardów złotych rocznie) jest znacznie większy niż budżet NFZ (według Eurostat 106 miliard złotych w 2014) i też miałem czekać rok na spotkanie z chirurgiem z związku z moimi kolanami. Te same problemy istnieją w innych państwach, nie tylko w Polsce.

Jakość Opieki

Szybko zorientowałem, że pielęgniarki miały swoje ciekawy styl. Nie miały czasu gadać z pacjentami, bo spieszyły tu i tam i cała klinika była prawie pełna. Bardzo dużo było ilości starszych i oni wymagali więcej troskliwości. Więc nie mówiły coś pacjentom, powiedziały instrukcje z ciekawym głosem, które brzmiały bardziej jak rozkazy. Nie wolno stać! Porządek proszę Pana! Kto na zabieg dzisiaj? Pij wodę Panie Macieju! Kto dzisiaj chodzi? Zaraz, zaraz. Nie wolno stać proszę Pana!  Nigdy nie słyszałem takiego stylu, i zacząłem zrozumieć, jak trudna i wymagająca ta praca. Pracują w przemyśle, w którym często – czyli od czasu do czasu -  ludzie umierają. Nie mogą zbliżyć do pacjentów i kontynuować pracować.  Na końcu mojej ‘wakacyjnej medycznej’, porozmawiałem chwilowo z bardzo miłą, młodą pielęgniarką, Martyną, która zapytała, co myślałem o tych paniach. Mówiłem to co teraz piszę. One są niesamowite, i mam pełny szacunek dla tych, które to robią, bo nie jest łatwy, nie dobrze zarabiają ale pracują ciężko i robią wszystko co mogą pacjentom. Nie mogę powiedzieć, że miłe były. W Anglii na pewno więcej żartowałem z pielęgniarkami, ale taką sytuację spotykałem nie tylko w szpitalach. Fakt faktem, Polacy są bardziej zamknięte, szczególnie dla nieznajomych, niż inni, ale też są pracowici, niestrudzony i zdolni do zobowiązań. Cieszę się - bo naprawdę nie umiałbym to robić -  że mamy takich dobrych ludzi w tym kraju.

Lekarzy też. Porozmawiałem z dziewczyną mojego kolegi, która jest lekarzem (z Norwegii, chociaż pracuje w Anglii). Rozmawialiśmy o tej sytuacji, o diagnozie oraz operacji sugerowanej przez lekarzy. W skrócie stwierdziła, że zawód neurochirurgii jest tak skomplikowana, że neurochirurdzy są mniej więcej dobrze, gdziekolwiek jesteś. Na początku trochę martwiłem się, bo miałem wrażenia, że lekarzy sprawdzili tylko, czy mogłem ruszać palce i pokazać mój język. Dla nich to rutyna praca, dla mnie to usunięcie krwiak z mojej głowy! Moja ukochana głowa. Mój cebulkowy garnek geniuszu. W tej fabryki mózgów widziałem dziennie, leżąc w łóżku, jak pracowali i robili. Mówię fabryka bo naprawdę tak jest. Operacje cały czas, konsultacje, biurokracja, odprawy. Nie mają czasu na żarty, więc kiedy zapytałem profesora, czy w trakcie operacji by mógł on poprawić moje poczucie humoru i nie śmiał się, nie mi się dziwił. Właściwie miałem wtedy wyjaśnić, że nie mogłyby możliwe, ponieważ już mam najlepsze poczucie humoru, które istnieje – brytyjskie ;)

Szanowni czytelnicy, już napisałem zbyt dużo w tym blogu więc kończę pisać teraz i opublikuję tę częścią historii zniszczenia mojego łeba . Kolejna część to będzie na temat innych pacjentów oraz moich lekcjach osobistych z tego okresu mojego życia, bo na pewno dużo nauczyłem się z tego doświadczenia. 

Przypominam, że nie konsultuję z Google Translate ani z innymi Polakami w trakcie pisania. Te błędy są wyłącznie moje. Ale fakt, że napisałem już ok 1500 słów w obcym języku 10 dni po tym zabiegu, przekonuje mnie ze Profesor był złotą rączką. 

Operacja udało się. Pacjent żyje!